Roma 2007, slotbericht

Rosmalen, 7 juli 2007
Na veel regen in dit kikkerlandje en een heleboel mankementen aan onze PC-omgeving vind je vanzelf ook tijd voor de slotmail van onze fietsreis.
We hebben ervaren dat we na Compostela de lat wat hoog hebben gelegd: het mocht best een pelgrimsreis worden. Nu, na totaal 2374 fiets-km's, zijn we van mening dat we die ook inderdaad hebben gekregen maar dan anders. Geen min of meer levendige kloosters onderweg, geen voorkomende gemeenschappen die de arme sloebers voor een prikkie onderdak, lavenis en bemoediging geven. Wat een verschil, onze verwachtingen kwamen niet uit. Tenminste, dat dachten we aanvankelijk.
Nu we weer thuis zijn, in onze koele maar knusse bedjes liggen met dierbaren om ons heen die, voor zover nu bekend, allen goed op de been zijn gebleven, nu krijgen we achteraf toch een soort pelgrimsgevoel al is beslist niet helder wat dat is. Het was immers technisch volstrekt overbodig om met een fiets naar Rome te gaan. Wat een verspilling. Voor een relatief gering bedragje zijn we in 1,5 uur terug gevlogen. Maar wat een verschil, niets gezien op de terugweg dan medemensen die graag voor nog minder pegeltjes snel naar huis willen. Ontmoeten is er niet bij.
Onderweg hebben we, achteraf veel winst gehaald: we hebben elkaars horizons gezien, gemerkt hoe iemand is die een eind ervaart aan mogelijkheden. Hoe we dan toch samen verder willen in de wetenschap dat er niets wezenlijks veranderd is. We hebben gemerkt dat het oude roomse rijk vulkanisch van aard is: een flinke bult met vruchtbare aarde om zich heen. Maar ook een vulkaan, met een groots verleden waarvan de taal en vorm ons slechts aanspreken omdat ze mooie oude waarden vertegenwoordigen. De actuele behoeften worden er, tenminste bij ons, niet mee ingevuld.
Wat de technische kant betreft, nemen we graag afstand van de reisboekjes van meneer Benjamins. Wellicht is de inmiddels nieuwe druk beter leesbaar en meer actueel maar daar hadden wij niets aan. De route, of beter het assortiment routes, was mooi, zeer mooi, maar vooral geschikt voor uitdaging zoekende en puzzelende jongelingen en niet voor 60-plussers. Dat gaan we een volgende keer beslist anders doen. Verder komt het ons voor dat het gebruik van een tent verplicht in de oudedagsvoorziening zou moeten worden opgenomen, het schept ruimte, conversaties, scherpt de reuk en het gehoor en je wordt er wat lenig van, tenminste als je vooraf voldoende stram ben.
Al met al een mooie ervaring waar we met plezier op terugzien, niet in de laatste plaats door mail- en sms-contacten met onze medereizigers. Bedankt!

Thea en Thomas Sanders